Fly4free.pl

Docieramy na lotnisko i po pożegnaniu się z Marco udaję się na swój lot do Arequipy. No, może nie od razu, bo najpierw zaglądam jeszcze do tutejszej Sala VIP (na bazie Priority Pass). Jest całkiem w porządku, a co najważniejsze - mają świeże, pyszne maracuje! Wygląda zatem na to, że jest tu po prostu dobry sezon na te owoce, a nie, że to HGI, w którym jadałem je na śniadanie, ma takiego dobrego dostawcę.







Jest spore opóźnienie w boardingu - od rękawa odbijamy o 18:35, a odlot miał być o 18:10. Żeby nie przeciągać spraw w czasie tego dość krótkiego lotu, stewardessy rozdają prowiant zaraz po zakończeniu boardingu. Skądś ten zestaw już znam :)





Mam ponownie miejsce w drugim rzędzie. Maszyna jest tym razem nowsza, niż w drodze do CUZ (ma gniazdko USB). Niestety, tak samo, jak w przypadku wcześniejszego lotu do Limy i do do Cuzco, i tym razem nie udaje mi się połączyć z ich pokładowym WiFi. Jest to dziwne, bo np. w Brazylii miałem ten sam telefon i tam nie było żadnych problemów.
Na godzinnym locie nie ma to jednak wielkiego znaczenia. Gorsze jest to, że WiFi nie ma także na lotnisku w Arequipie, a moja usługa z Orange wykupiona na ten wyjazd nie działa. Nie mam jak zamówić Ubera, więc pozostaje skorzystać z taxi na lotnisku. Pierwszy raz w życiu przystępuję do rozmowy z kierowcą, który zagaduje mnie przy drzwiach. Negocjacje są krótkie, bo... to jedyny kierowca, więc nie walczę intensywnie i z początkowych 50 SOL schodzimy do 40 SOL. Tak, wiem, że można taniej, ale jest już późno, brak internetu, brak innych chętnych - sytuacja raczej bez wyjścia, a nie będę się przecież z kimś o 20 zł. zarzynał. Z resztą, po przebrnięciu przez korek od lotniska do centrum, dochodzę do wniosku, że te 4 dychy, to była jak najbardziej uczciwa cena.
A w centrum noclegi mam tu: Hampton by Hilton Arequipa (https://maps.app.goo.gl/XNrchBxxtpkttqmG6). Szybkie zameldowanie do pokoju narożnego i szybki powrót do recepcji. Dlaczego? Mam w środku tylko 17 st. C, a klima nie ma opcji grzania. Obiecują, że przyniosą grzejnik, ale skracając historię, kończy się tylko na dodatkowym kocu (bo ponoć wszystkie grzejniki już zajęte). Przed zaśnięciem, ostatnie notowanie temperatury, to 16 st. C. Nie wiem, może jestem zbyt wybredny, ale jest jednak nieco za mało.













Zanim się położyłem spać, zrobiłem szybką rundkę po okolicy, bo hotel jest świetnie położony, więc całe Centro Histórico jest w zasięgu krótkiego spaceru. I muszę powiedzieć, że pierwsze wrażenia są jak najbardziej pozytywne. Jest kolorowo, bezpiecznie, z mnóstwem lokali, przyjaznym ludźmi na ulicy, choć trochę zimnawo (ale jestem na to przygotowany). Mam nadzieję, że kolejny dzień podtrzyma te dobre wrażenia.



W ciągu dnia było bardzo ciepło, ale różnicę zrobiła pewnie ta ekspozycja pokoju - ja miałem na zachód i to taki słabo naświetlony, więc pokój nie miał się kiedy nagrzać. W trakcie tamtejszego lata to byłaby zaleta, a tak, to kichowato.
No i widoku na wulkan nie było :( (chociaż niby też typ "scenic view").Ranek mam rześki, bo jak wspomniałem wcześniej, w Hamptonie zabrakło (rzekomo) grzejników, więc po wykaraskaniu się spod kołdry i 2 koców, trafiam w pokoju w mało przyjemną - przynajmniej z mojego subiektywnego punktu widzenia - temperaturę 15 st. C.



Przebieram się szybko i idę na śniadanie. Pomijając to, że i tu jest jak w psiarni, jestem mile zaskoczymy tym, jak nie hamptonowy jest tutejszy bufet. Z resztą, trzeba napisać, że ten obiekt przypomina typowego Hamptona tylko w drobnym stopniu. Juz samo ulokowanie go w zabytkowym budynku (oczywiście odpowiednio zaadaptowanym i rozbudowanym) jest dość rzadkim dla tej sieci zabiegiem, a i ogólny wystrój wnętrz jest mało schematyczny. Pod tym względem zasługują na pochwały. A wracając do śniadania - tu też duży plus. Jest bardziej rozmaicie i smaczniej, niż w przeciętnym Hamptonie.

















Przed udaniem się na zwiedzanie, do pokoju dociera moja zbawicielka - peruwiańska (choć pewnie chińska) farelka. Podpytywałem Marco, jak sobie tutaj radzą z chłodem w nocy w tych nieotynkowanych, nieizolowanych mieszkaniach i ponoć używają urządzeń tylko takich, bądź też działających na alkohol.



Na zwiedzanie miasta mam w zasadzie tylko ten jeden dzień, więc staram się zobaczyć możliwie dużo, ale z zachowaniem zdrowego rozsądku.

Prawie vis a vis hotelu jest Templo de la Tercera. Zaglądam tam na chwilę i tradycyjnie przyglądam się figurom sakralnym, które wyglądają, jak modelki z żurnala (gdy to Matka Boska) albo epatują krwią i horrorem (gdy to Jezus).









Po przejściu kilkuset metrów trafiam do niewielkiego muzeum, w której znajduje się "słynna" Juanita. Napisałem to w cudzysłowie, bo podejście do tej kwestii miałem ambiwalentne, by nie rzec wręcz, że sceptyczne. Ot, jakaś tam mumia, czy coś w tym stylu. No więc głąbie (to do mnie), po pierwsze nie żadna mumia, tylko kompletne (nie pozbawione wnętrzności) ciało 11 - 12-letniej dziewczynki, które nie uległo anihilacji dzięki działaniu mrozu. A po drugie, jest to ciało dziewczynki, która podobnie jak kilkanaścioro innych dzieci w podobnym wieku, które zostały najpierw odurzone, a potem rytualnie zamordowane ciosem w głowę i pochowane w ofierze złożonej bogom (prawdopodobnie po to, by namówić ich w ten sposób do zakończenia erupcji wulkanicznych). Niestety, naukowcy są niemal pewni, że ciał jeszcze przybędzie.











Wizyta w muzeum nie jest bardzo długa. Najpierw jest kilkunastominutowy film pokazujący ekspedycję Johana Reinharda (od jego imienia nazwano dziewczynkę), a potem, grupami językowymi, podąża się za przewodnikiem, który pokazując różne eksponaty snuje historię, której finał spoczywa w lodowym mauzoleum w ostatniej sali. Niestety, w całym muzeum nie wolno robić zdjęć, więc zamieszczam substytut - jeden z wizerunków Juanity dostępnych w sieci:



Pochodzi on z artykułu informującego o "udostępnieniu" Juanity zwiedzającym (https://andina.pe/agencia/noticia-museo ... 19970.aspx). Jestem zaskoczony, że to stało się tak niedawno temu.
Swoją drogą, ciekawe, że nawet tu dziewczynka jest nazywana mumią, co zupełnie nie pokrywa się z rzeczywistością.

Muszę przyznać, że się po prostu wzruszyłem, gdy ją tam oglądałem. Nie dość, że jacyś dorośli wpadali (wpadają i wpadać będą) na pomysł, że jakiejkolwiek maści siły wyższe oczekują od ludzi poświęcenia życia, by osiągnąć jakiś cel, to jeszcze dziwnym trafem wskazują do tego poświęcenia nie siebie samych, tylko niewinne dzieci. Parafrazując Lorda Farquaada, tok myślenia tych dorosłych jest z grubsza taki:

"Drogie dziecko - zginiesz ale jest to poświęcenie, na które jestem gotów".

Metody dokonywania tego poświęcenia zmieniają się w ciągu wieków, a efekt jest wciąż taki sam. Te śmierci są bezsensowne. I gdy patrzy się w puste oczodoły Juanity otoczone skóra jasną od przypadkowej ekspozycji na światło, odnieść można wrażenie, że spogląda ona gdzieś w dal, szukając odpowiedzi na pytanie: czy naprawdę warto było mi to zrobić?

Na końcu filmu otwierającego zwiedzanie jest wzniosła teza, jakoby Juanita poświęciła się dla swego ludu. Tak, jasne.... Chciała umrzeć tak samo jak wszystkie inne dzieci, których ciała spoczęły na wulkanach dominujących nad dzisiejszą Arequipą.

Po wyjściu z muzeum otrząsam się jakoś z tej smutnej historii. Miasto mi w tym trochę pomaga, bo jest jasne, a dookoła mnóstwo młodych ludzi. Ich na szczęście nikt raczej na szczyt wulkanu nie wyśle. Zamiast tego, wieczorami ćwiczą na skwerach układy taneczne.
Zaskakują mnie też kierowcy, którym zdarza się zatrzymać przed przejściem dla pieszych i przepuścić mnie na drugą stronę. To chyba jakiś lokalny fenomen. Choć, żeby nie było tak słodko, szybko dodaję, że to nie reguła, a w godzinach szczytu sytuacja bywa tu makabryczna.

Będąc przy tutejszej Plaza de Armas, zaglądam na moment do jeszcze jednego kościoła - Templo La Compañía de Jesús Arequipa.











Kolejnym punktem dzisiejszego programu jest klasztor Santa Catalina. Jeszcze do końca lat 50-tych XX w., gdy Arequipa została dotknięta silnym trzęsieniem ziemi, pełnił swą pierwotną funkcję, ale potem został wzięty pod opiekę przez prywatną firmę pod wiele mówiącą nazwą Promociones Turisticas del Sur SA, która przekształciła go w bardzo ciekawy i rozległy kompleks muzealny, otwarty dla publiczności od 1970 r.
Nawet bez wnikliwego wczytywania się w różne tabliczki informacyjne, trzeba tu spędzić minimum półtorej godziny, żeby obejrzeć wszystkie pomieszczenia i zaułki. Polecam z czystym sumieniem